«در چشم یک گله گوسفند، گوسفندی که چوپان هر شب به درون حصاری خاص هدایت می‌کند و علوفه‌ای خاص به آن می‌خوراند و دو برابر بقیه فربه‌اش می‌کند لابد نابغه می‌نماید. و دیگر گوسفندان وقتی می‌بینند که درست همین گوسفند هر شب نه به آغل عمومی گوسفندان بلکه به آغل خاصی می‌رود و یونجه می‌خورد و درست همین گوسفند (که گوشتی چرب و لطیف دارد) برای گوشتش کشته می‌شود، لابد به وجود رابطه‌ای مرموز میان نبوغ و تصادف‌های عجیب دیگر قائل می‌شوند. اما کافی است که این گوسفندان دست از این باور بردارند که هر آنچه بر سر آنها می‌آید فقط برای تحقق هدف‌هایی است که در تصور گوسفندانه‌شان می‌گنجد، کافی است که قبول کنند که آنچه بر آنها واقع می‌شود ممکن است در راه هدف‌هایی صورت گیرد که درک آنها در دسترس ذهن‌شان نیست، آن وقت ارتباط و منطق موجود در آنچه بر سر گوسفند پروار شده آمده است بر آنها روشن می‌شود. اگر نتوانند بفهمند که گوسفند به چه منظور پروار می‌شده است، دست‌کم خواهند دانست که آنچه بر سرش آمده است بی‌حساب نبوده است و احتیاجی به ابداع مفاهیم تصادف و نبوغ نخواهند داشت».

از کتاب «جنگ و صلح»