زندانی‌ای که امید به آینده خود را از دست داده بود، محکوم به فنا بود. وی با از دست دادن ایمان به آینده، دستاویز معنوی‌اش را نیز به یکباره از دست می‌داد، او خود را محکوم به فرو پاشیدن و پوسیدگی جسمانی و روانی می‌دید. معمولا این فروپاشی به شکل یک بحران و کاملا ناگهانی اتفاق می‌افتاد.

از کتاب «معنی‌درمانی»